15 april 2010

Speech bij de afscheidsreceptie van Els Iping

Acht jaar geleden werd ik politiek leider en wethouder van mijn stadsdeel.

Ik vond dat er wat moest gebeuren. Ik wilde dat hij schoon werd, dat de verloedering op de wallen en Damrak zou stoppen, dat bewoners worden erkend als mede dragers van de sfeer en de kwaliteit van de stad, dat er aan de kinderen gedacht werd.

Nu kan ik zeggen dat in die 8 jaar meer is bereikt dan ik toen had durven dromen. Dat is te danken aan de betrokkenheid, de toewijding en de bereidheid tot samenwerking van u allemaal. Als je samen optrekt is niets onmogelijk. We lazen van de week in de krant dat op het Damrak grote stappen gezet zijn en worden. En dat terwijl ooit een wethouder mij toevoegde: Els hou op, het Damrak is toch al verloren.

Op de Wallen begonnen we met een klein clubje. De mensen van het eerste uur, Cees Schot, Hanneke Groensmit, Ronald Wiggers en Job Cohen dank ik voor de risico’s die ze namen en hun doortastendheid in dat allereerste begin. Jullie zijn samen met later Cees Lacet, Jack Cohen, Felix Rottenberg, Arjen Hoogeveen en natuurlijk de bewoners van de Wallen, die weigerden hun buurt op te geven, bepalend geweest.

Toen ik voor AT5 het eerste plan van aanpak toelichtte, noemde ik het gebrek aan kwaliteit de belangrijkste opgave voor de aanpak. Een van de ondernemers gaf als reactie: ze wil zeker dat we in jacquet gaan bedienen...
De Wallenaanpak werd coalitieproject 1012, samen met de Centrale stad. Ik dank waarnemend burgemeester Lodewijk Asscher voor zijn durf en inzet, waardoor het mogelijk werd dat stadsdeel en stad samen optrekken. Ik dank Pierre van Rossum voor de manier waarop hij samen met ons Wallenteam stap voor stap 1012 terug verovert. Nog steeds is Cees Schot de man die elk hoekje en iedere ondernemer kent, nooit opgeeft en er op onnavolgbare wijze voor zorgt we dat we als overheid langzaam maar zeker weer greep krijgen op het gebied.

Centrum moest veiliger. Daartoe maakten we met de subdriehoek een plan. We hebben na vier jaar onze eigen doelstellingen ver overtroffen. De drugsoverlast leek een natuurverschijnsel als regen: soms valt het mee, soms valt het tegen. Door samenwerking tussen stadsdeel, OM, politie en diensten hebben we de overlast spectaculair kunnen verminderen.
Ik dank de leden van de subdriehoek, Jan-Jaap en daarna Willem Nijman van het het Openbaar Ministerie, Lisa Scheerder van OOV, de jonge sterke vrouwen van het stadsdeel Carolien en Undine, maar vooral dank ik Jan Pronker en zijn dienders zoals hij dat noemt. Zijn betrokkenheid en vasthoudendheid en die van zijn mannen en vrouwen zijn van doorslaggevende betekenis geweest. De binnenstad mag apetrots zijn op zijn politiekorps en chef.

En oh ja, de stad is schoon, we zweven altijd rond de 8. Iedereen vindt dat nu al gewoon.

Ik heb in de talloze contacten gemerkt dat er halers en brengers zijn.

Er valt veel te halen in Amsterdam en daar is op zich niets mis mee. Dat is juist fijn. Maar soms overschrijden de halers een grens. Dan roepen ze als de buren niet kunnen slapen van hun herrie, dat ze maar in staphorst moeten gaan wonen, of ze slopen hun monument omdat de exploitatie dat nodig heeft, bezetten hun terras tot de verste hoekjes en laten de troep voor onze reinigers, vinden dat die mevrouw met de kinderwagen best over de rijweg kan lopen, hangen hun pui vol met troep om de reclame van de buren te overschreeuwen.

Gelukkig zijn er veel, heel veel brengers. Bewoners en ondernemers die houden van de stad, die er iets aan toe willen voegen en daar energie en/of geld in stoppen. Van buurtborrel tot aprilfeest, van cultuurverzamelgebouw tot een mooie schoenenwinkel of atelier op de Wallen, van een geveltuin tot een gerestaureerd pand, van een goed restaurant tot hippe nachtclub, van koffiebar tot prachtig nieuw theater. Maar ook bewoners die bij nacht en ontij veiligheidsschouwen lopen en dat jaren volhouden, die meedenken over hun buurt, die hun buren helpen of die de koffie verzorgen in St. Jacob, die de kinderen begeleiden naar de schooltuinen.
Bewoners en ondernemers die zich verantwoordelijk voelen voor hun omgeving en hem mooier maken, die bijdragen aan de sfeer van tolerantie en vrijheid van de Amsterdamse binnenstad.

Was verbaasd vorige week opnieuw in het parool te lezen dat ik zoveel ruzie maak. En dat terwijl ik een opgewekt karakter heb, gericht ben op overeenstemming en een goede sfeer. Maar de feiten blijken keer op keer niet interessant. Onvermoeibaar hebben de mensen van communicatie geprobeerd die feiten over het voetlicht te brengen. Speciaal onze woordvoerder Ton Boon en Nathalie Grotenhuis wil ik daarvoor danken. Ton, aan je vakmanschap heb ik en heeft het stadsdeel veel te danken. Ik was soms wat onberekenbaar, maar je behield je goede humeur. Ik dank ook mijn politiek assistenten Michiel Geuzinge en Johan van Beek. Jullie strategisch inzicht en scherpzinnigheid hebben me geholpen en scherp gehouden en voor veel onheil behoed.

Ik dank alle mensen van onze organisatie, die dag in dag uit de stad beheren en schoonhouden en namens ons de kastanjes uit het vuur halen. Het is een erg mooie stad waar we verantwoordelijk voor zijn. Ik dank Hilde de Boer van het stadsdeel en Esther Agricola van Bureau Monumentenzorg die met hun team telkens weer de balans zoeken en weten te vinden tussen behoud van de schoonheid èn de dynamiek van de binnenstad, zodat we haar straks in goede de staat aan onze kinderen kunnen overdragen. Ik dank Anneke voor de passie en inzet waarmee ze de organisatie leidt in dit complexe stadsdeel.

Ik heb het soms wel zwaar gevonden als de aanvallen op mij te persoonlijk werden. Dan zei ik altijd: maar ik heb het thuis leuk. Dat heb ik te danken aan mijn man Brordus en mijn zoons Ruben en Joris. Voor Brordus is het niet leuk om steeds de man van te zijn, om te lezen hoe ze je vrouw afbranden. Ik werd soms wakker ’s morgens en dan lag hij naast me met wijdopen ogen en het eerste wat hij zei was: weet je wat je moet zeggen... De vrienden van Ruben en Joris vonden mijn horecabeleid maar streng, maar ze hebben altijd vierkant achter me gestaan en vooral kon ik thuis gewoon vrouw en moeder zijn en wist ik me geborgen.
Ik dank mijn familie en mijn vrienden die al van me hielden om wie ik was en dat al die jaren zijn blijven doen. Jullie liefde en gezelligheid hielden mijn leven in balans.

Ik heb er al met al van genoten. Ik ben blij dat ik hier iedereen kan bedanken die de afgelopen jaren zijn best heeft gedaan voor de stad. Om met elkaar te vieren dat we in de mooiste stad van de wereld wonen en werken. Ik dank Ronald en alle hulptroepen die dit feest hebben georganiseerd.

Ik ga wat anders doen. Politieke ambitie heb ik verder niet. Want als je de binnenstad van Amsterdam gedaan hebt, wat moet je dan nog in de politiek. Ik hoop me te kunnen blijven inzetten voor Amsterdam en hoop u allemaal daarbij nog tegen te komen. Heel heel veel dank .